anne!

Anne !
hasta , kısık sesiyle anlamını tam kavrayamadan, sırf ben eğleniyorum diye birkaç gündür sürekli tekrarlayıp durduğumuz kelime:)
Armağan çok kıskanıyor bunu "hani önce baba diyolardı!" diye serzenişlerde:)
13.ayımızı tamamladık , büyüyoruz büyüyoruz öğreniyoruz.. Hergün bir mimikle,hareketle bizi şaşırtabiliyorsun.
son 3 gündür armağan'dan bulaşan griple mücadele ediyoruz ama yatıp dinlenmek nerde? ara ki bulasın o koltuktan o diğerine sehpanın üstünden sandalyelerin altına koşturup duruyorsun.
virüsler ardına bakmadan kaçacaklar sanıyorum, bu da değişik bir yöntem :)
aslında son 1 aydır babam ağır rahatsızlıklar geçiriyor, moralim çok bozuk..yanına gidip kısa bir süre de olsa ziyaret etmiş olabilsek de aynı şehirde olmamanın vermiş olduğu ağır üzüntü her yanımı sarmış vaziyette.. elimden hiçbir şey gelmiyor.evet belki aynı şehirde, yanında olsamda elimdne birşey gelmeyecek ama yanında olacağım işte...
neyse .. karamsarlığa düşmek istemiyorum, iyi olacağına inanmak ve bunu sabırla beklemekten başka bir çarem yok..
bu üzüntülü anlarımda hiç ummadık bir şekilde ortaya çıkan dostlarımın varlığı teselli ediyor beni..bazen yıllarca görüşmemiş olsan da bir gülümseme , sıcak bir telefon konuşması , minik bir yazı çeliveriyor insanın kalbini..iyi ki varlar diyorsun. iyi ki varlar gerçekten.

bir de senin bu hareketlerinle, oyunlarınla , "anne" seslerinle unutturuyorsun herşeyi
iyi ki varsın aşkım :)